Πολλές φορές, όταν παθαίνουμε κάτι είτε με τα οικονομικά, είτε με τα οικογενειακά μας, κάνουμε εύκολα και γρήγορα τη διά­γνωση : ΜΑΤΙΑΣΜΑ! 

Καταφεύγουμε στην κυρία τάδε πού ξεματιάζει. Και η κυρία τάδε με πολύ ύφος κάνει κάτι παράξενες τελετές, νεράκια ή καρβουνάκια με προσευχή στο Χριστό και στους Αγίους Αναρ­γύρους, συνεχίζουν με κάτι αστεία - για να μη πούμε βλάσφημα- λόγια για την Παναγία, πού «λούστηκε» και «κτενίστηκε». 

Και μη χειρότερα. Και συ, τέλος, 9 φορές λες το «Πάτερ ημών» για να έχει εκκλησιαστικό φινάλε!

Μα είναι σοβαρά πράγματα αυτά; Προφανώς όχι. Τότε ποια είναι ή αλήθεια;

Το μάτιασμα (Βασκανία) μπορεί πράγματι να συμβεί. Και συμβαίνει συνήθως, όταν κάποιος εστιάζει το μάτι του σε κάποιο πρόσωπο, είτε με διάθεση φθόνου ή μίσους ή εκδικήσεως. Παρακι­νεί έτσι τον διάβολο να βλάψει το πρόσωπο αυτό. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει, όταν στείλει κανείς κά­ποιον... στον διάβολο.

Στο σημείο αυτό πρέπει να πούμε, ότι ανθρώ­πους πού έχουν συνειδητή πνευματική ζωή (εκ­κλησιασμός - εξομολόγηση - Θ. Κοινωνία) δεν τους πιάνει το «μάτι».

Αλλά κι' αν τυχόν συμβεί κάτι, οι σωστοί χριστιανοί δεν καταφεύγουν σε κομπογιαννίτισσες ξεματιάστρες, αλλά στην μοναδική ισχυρή δύναμη κατά του διαβόλου, δηλ. την ΙΕΡΩΣΥΝΗ. 

Οι δικαιολογίες «πού να βρω παπά τέτοιαν ώρα;» δεν στέκουν. 

Όχι μόνο για να σε απαλλάξει από το μάτιασμα. Αλλά κυρίως για να ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΘΕΙΣ. Πρέ­πει επιτέλους να πάψουμε να βλέπουμε τον πα­πά σαν το μάγο, πού θα μας γλυτώσει αυτόματα από το κακό. Χρειάζεται και η δική μας συμμετο­χή στη θεραπεία. Και αυτή η συμμετοχή είναι η ειλικρινής εξομολόγηση. Και ο δυναμικός αγώ­νας της μετανοίας.

π.Γ.Στ.