1) Κωνσταντίνα Κεφαλά

[ Μανώλης Μελινός:  Τι θυμάστε , ή μάλλον τι έχετε ακούσει για το θείο του πάτερα σας, τον Άγιο Νεκτάριο;

Κωνσταντίνα Κεφαλά:  Την εποχή που συκοφαντούσανε τον Άγιο , η Νεκταρία – Αγαπία τότε, μικρό παιδί- του είπε:

- Σεβασμιώτατε, γιατί δεν μιλάτε που σας συκοφαντούνε; Γιατί, αφού είν’ όλα ψέμματα;

- Αγαπία, μη μιλάς παιδί μου. Επάνω, στον Ουρανό ποιος είναι; Εκείνος βλέπει, ακούει και ξέρει!

Ο Άγιος, κύριε Μελινέ, είχε το θείο το Θεμιστοκλή, τον πατέρα μου Δημοσθένη και τη θεία τη Σεβαστή στη Ριζάρειο Σχολή. Μάλιστα, είχε την επιθυμία να ιερωθούν τα δυο αγόρια. 

Μετά όμως έφυγαν και πήγαν στη Χίο, κοντά στον πατέρα τους – τον παππού μας Χαράλαμπο Κεφαλά- που ήταν στο Λιθί δάσκαλος. Ο αδελφός μου ο Χάρης, απ’ εδώ, έχει το ‘νομά του.

Ο πατέρας μου συνόδεψε το ιερό Σκήνωμα του Αγίου από το Αρεταίειο μέχρι το Μοναστήρι στην Αίγινα. Μας έλεγε συγκινημένος: 

«Τόσο δρόμο που τον πηγαίναμε στα χέρια, νόμιζες πως σηκώναμε ένα πούπουλο!».

Μ. Μελινός:  Έχετε πληροφορηθεί για θαύματα του Αγίου;

Κ. Κεφαλά:  Μάλιστα. Από νέος έκανε θαύματα . Θα σας πω για κάποιον εξάδελφό μου, θείας μου γιο. Κάποτε τον πήρε- μικρό παιδάκι τότε η θεία μαζί με την κορούλα της και τα πήγε στην Αίγινα , στο θείο. Ο εξάδελφός μου αρρώστησε με ψηλό πυρετό. Μάλιστα τον έπιασαν κάτι σπασμοί. Η θεία, όπως ήταν φυσικό, πανικοβλήθηκε. Έψαχνε δεξιά-αριστερά να βρει τον Άγιο. Κάποια στιγμή τον βρήκε.

- Θείε, έλα γρήγορα και το παιδί δεν είναι καθόλου καλά. Έχει σπασμούς.

Εκείνος ατάραχος, σα να μη συνέβαινε τίποτα, της λέει:

- Μην ανησυχείς! Θα γίνει καλά το παιδί! 

Πήγαν στο παιδί. Αυτό χτυπιόταν στο κρεβάτι. Ο Άγιος προσευχήθηκε και το σταύρωσε. Αυτό ήταν. Τα παιδί ηρέμησε αμέσως. Λέει τότε ο Άγιος στη θεία που σταυροκοπιόταν:

- Βλέπεις, με την πίστη όλα γίνονται! Να, το παιδί δεν έχει τίποτα. Ό,τι και να σου συμβεί στη ζωή, μη φοβηθείς… ]

2) Πάτερ Νεκτάριος Βιτάλης (Καμάριζας Λαυρίου)

Διηγείται ο π. Νεκτάριος Βιτάλης:

- Είχα προσβληθεί από σοβαρή μορφή καρκίνου. Το στήθος μου ήταν μια πληγή ανοικτή που έτρεχε αδιάκοπα αίμα και πύον. Από τους πόνους έσκιζα τις φανέλες μου. Κατάσταση τραγική, πήγαινα κατΏ ευθείαν στον θάνατο. Να φαντασθείτε, είχα ετοιμάσει ακόμη και τα σάβανά μου...

Στις 26 Μαρτίου 1980 το πρωί, συζητώντας στx γραφείο μου στο υπόγειο του Ναού, μαζί με την νεωκόρο Σοφία Μπούρδου και την αγιογράφο Ελένη Κιτράκη άνοιξε ξαφνικά η πόρτα και μπήκε ένα άγνωστο μου γεροντάκι.

Είχε τα γένια του κατάλευκα, κοντός και με ελαφριά φαλάκρα. Ίδιος ακριβώς όπως A Άγιος Νεκτάριος στις φωτογραφίες που βλέπουμε. Πήρε τρία κεριά χωρίς να ρίξει χρήματα κι άναψε μόνο τα δύο. Προσκύνησε όλες τις εικόνες του τέμπλου, προσπερνώντας την εικόνα του Αγίου Νεκταρίου χωρίς να την προσκυνήσει. Εμένα δεν μΏ έβλεπε στο σημείο που βρισκόμουνα.

Είχα φοβερούς πόνους όταν τράβηξα την κουρτίνα του γραφείου και προχώρησα προς το μέρος του. Μπροστά στην Ωραία Πύλη σταύρωσε τις παλάμες του και χωρίς να κοιτάξει πουθενά, ρώτησε:

- Ο γέροντας ειν εδω;

Η νεωκόρος ξέροντας την αρρώστια μου θέλησε να με «προστατεύσει»...

- Όχι, όχι...είναι με γρίπη στο σπίτι του...

- Δεν πειράζει. Εύχεσθε, και καλή Ανάσταση, είπε εκείνος και έφυγε.

Ήρθε ! νεωκόρος τρέχοντας και μου λέει"

- Πάτερ Νεκτάριε, ο γέροντας που μόλις έφυγε έμοιαζε ίδιος με τον Άγιο Νεκτάριο! Τα μάτια του πετούσαν φλόγες. Μου φαίνεται ότι ήταν ο Άγιος Νεκτάριος κι ήλθε να σας βοηθήσει...

Την ευχαρίστησα νομίζοντας ότι μου έλεγε αυτά για να με παρηγορήσει. Όμως κατά βάθος «κάτι» δεν πήγαινε καλά. Την έστειλα μαζί με την αγιογράφο να βρουν γρήγορα τον άγνωστο και να τον φέρουν πίσω.

Μπήκα στο Ιερό και προσκυνώντας τον Εσταυρωμένο κλαίγοντας, για μια ακόμη φορά παρακαλούσα τον Χριστό να με θεραπεύσει. Τα βήματά τους με διέκοψαν,

- Πάτερ, A Γέροντας ήρθε!

Πλησίασα να του φιλήσω το χέρι, αλλά με ταπείνωση δεν με άφησε. Έσκυψε και φίλησε αυτός το δικό μου! Τον ρώτησα"

- Πως λέγεσθε γέροντα;

- Αναστάσιος παιδί μου, είπε, λέγοντας το βαπτιστικό όνομα που είχε πριν γίνει μοναχός...

Του υπέδειξα να προσκυνήσει τα άγια λείψανα. Έβγαλε ένα ζευγάρι συρμάτινα γυαλάκια, μΏ ένα μόνο μπρατσάκι. Μόλις τα είδαμε, όλοι ανατριχιάσαμε!

Ήταν τα ίδια γυαλιά του Αγίου Νεκταρίου που είχαμε στην προθήκη με τα άγια λείψανα. Μου τα είχε δωρίσει ! παλιά

γερόντισσα του μοναστηριού του, στην Αίγινα, μοναχή Νεκταρία.

- Η πίστη είναι το παν !..., είπε ο άγνωστος, καθώς φορούσε τα γυαλιά του.

Άρχισε να ασπάζεται με ευλάβεια όλα τα άγια λείψανα καθώς τον ξεναγούσε η νεωκόρος. Στα λείψανα του Αγίου Νεκταρίου αδιαφόρησε, προσπερνώντας τα...

- Γέροντα, με συγχωρείτε του είπα. Και ο Άγιος Νεκτάριος θαυματουργός είναι. Γιατί δεν τον ασπάζεστε;

Γύρισε και με κοίταξε χαμογελώντας. Τον ρώτησα"

- Που μένετε Γέροντα;

Μου έδειξε το ταβάνι, εκεί που κτίζαμε την καινούργια εκκλησία, λέγοντας,

- Το σπίτι μου δεν είναι ακόμη έτοιμο και στενοχωρούμαι. Η θέση μου δεν μου το επιτρέπει να μένω εδω κιΏ εκεί...

- Γέροντα, του εξομολογήθηκα, σας είπαν ψέματα ότι έχω γρίπη. Έχω καρκίνο! Θέλω όμως να γίνω καλά, να φτιάξω την Αγία Τράπεζα, να τελειώσω την Εκκλησία πρώτα και μετά ας πεθάνω...

- Μη στενοχωρείσαι, μου είπε. Εγώ τώρα αναχωρώ. Πηγαίνω στην Πάρο να προσκυνήσω τον Άγιο Αρσένιο και να επισκεφτώ και τον παπά-Φιλόθεο, πρόσθεσε, ξεκινώντας να φύγει. Προσπέρασε την μεγάλη εικόνα του χωρίς να δώσει σημασία...

Τον σταμάτησα και ακούμπησα τα χέρια μου στο πρόσωπό του.

- Γεροντάκο μου, γεροντάκο μου, του είπα, τοπροσωπάκι σου μοιάζει ίδιο με του αγίου Νεκταρίου που τιμάει αυτή εδω η Εκκλησία μας...

Τότε, κύλησαν δάκρυα από τα μάτια του... Με σταύρωσε, και με αγκάλιασε με τα χέρια του... Παίρνοντας θάρρος κι εγώ άνοιξα τα χέρια μου να τον αγκαλιάσω. Μόλις τα άπλωσα όμως, κι ενώ τον έβλεπα μπροστά μου, τα χέρια μου έκλεισαν στο κενό!...

Ανατρίχιασα και σταυροκοπήθηκα. Του λέω πάλι"

- Γέροντά μου, σε παρακαλώ, θέλω να ζήσω, να κάνω την πρώτη μου λειτουργία. Βοήθησέ με να ζήσω...

Εφυγε απο κοντά μου και αφου στάθηκε πέρα, στην εικόνα του μπροστά, μου έιπε:

- Ω, παιδί μου Νεκτάριε, μη στενοχωριέσαι. Δοκιμασία περαστικη ειναι και θα γίνεις καλά! Θα γίνει το θαύμα που ζητάς και θ ακουστεί σε όλο τον κόσμο. Μη φοβάσαι...

Αμέσως χάθηκε από μπροστά μας μέσα από την κλειστή πόρτα...

Έτρεξαν οι γυναίκες να τον προφθάσουν. Τον πρόλαβαν στην στάση του λεωφορείου. Μπήκε μέσα και από εκεί εξαφανίσθηκε, πριν ξεκινήσει το λεωφορείο!...

Αυτά αναφέρει ο π. Νεκτάριος Βιτάλης, ένα σεβαστό και κατά πάντα αξιόπιστο πρόσωπο, παρουσία μαρτύρων, που τελικά έγινε καλά, διαψεύδοντας γιατρούς, ακτινογραφίες και προβλέψεις θανάτου. Γιατί επάνω όλων βρίσκεται ο Χριστός, ο ζωντανός Θεός μας και οι μεσίτες Άγιοι του, συν την Παναγία Μητέρα του!

Γιατί «όπου Θεός βούλεται, νικαται φύσεως τάξις...»Άλλες μαρτυρίες:Πολλοί είχαν την τύχη να γνωρίσουν τον Άγιο, να συνομιλήσουν μαζί του, να πάρουν την ευχή του, που σήμερα δεν είναι κοντά μας, όμως από στόμα σε στόμα γνωρίσαμε και εμείς τις Αρετές του Αγίου μας.

Μέσα σε αυτούς ο Παναγιώτης Γελαδάκης, που εργάστηκε σαν οικοδόμος στην αναστύλωση του μοναστηριού.

Πολλές φορές του ζητούσαν να περιγράψει τον Άγιο και το έκανε με μεγάλη χαρά και ικανοποίηση «..ήταν στο ύψος κανονικός, ούτε ψηλός ούτε κοντός, δεν έμοιαζε ότι ήταν Δεσπότης, φορούσε ένα τσουλαφάκι μαύρο (σκουφάκι) και ένα παλιό ράσο».

Τον ρωτούσαν να πει την συμπεριφορά του κόσμου στο πρόσωπο του Αγίου και τί έκανε τις ώρες που τον έβλεπε στο μοναστήρι.«…ο κόσμος τον αγαπούσε πολύ και όταν τον έβλεπαν στο δρόμο με το γαϊδουράκι του, να κατεβαίνει στην Αίγινα, έτρεχαν όλοι να του φιλήσουν το χέρι και να πάρουν την ευχή του, ήταν Άγιος άνθρωπος.

Ήταν πάντα με ένα καλό λόγο για τον καθένα, ανοιχτόκαρδος, βοηθούσε με τον τρόπο του τους φτωχούς αν και αυτός δεν είχε πολλά. Διάβαζε συνέχεια στο κελάκι του, σκυμμένος να γράφει, είχε πολλά βιβλία κοντά του».Αυτά και πολλά άλλα μπορεί κανείς να διαβάσει στους δύο τόμους του Μανώλη Μελινού « Μίλησα με τον Άγιο Νεκτάρι層 συνεντεύξεις ανθρώπων που γνώρισαν τον Άγιο.Μεγάλο το συγγραφικό έργο που άφησε ο Άγιος Νεκτάριος, παρακαταθήκη σε όλους εμάς, μεγάλη η κληρονομιά για το νησί μας και την Ελλάδα μας. ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ« Συληβρίας τόν γόνον και Αιγίνης τον έφορον, τον έσχάτοις χρόνοις φανέντα αρετής φίλον γνήσιον, Νεκτάριον τιμήσωμεν πιστοί, ως ένθεον θεράποντα Χριστού. Αναβλύζει γάρ ίάσεις παντοδαπάς τοις ευλαβώς κραυγάζουσι: Δόξα τω Σε δοξάσαντι Χριστώ, δόξα

Πηγές:

α) http://gkordis.org

β) http://eisdoxantheou-gk.blogspot.com